Orka na ugorze!

Hipologia Kategoria Konie chcą nas rozumieć Orka na ugorze!

Orka na ugorze!

Pokaż wersję do druku

Strony (12): Wstecz 1 2 3 4 5 … 12 Dalej

Jacek Moroz

Member

135

01-29-2013, 05:03 PM #16

Nowe wyglądały tak, zwykłe „oliwki” powleczone bodajże auriganem. Uprzęże, te czarne, widoczne na zdjęciach, wykonane były ze skóry sztucznego wołu przez mieszkańców jednego ze skośnookich państw, pracujących za przysłowiową miskę ryżu. Były ciężkie i sztywne. Gdy zaprzęg przejeżdżał koło sklepu i wybiegł z niego uszczęśliwiony klient z butelką oleju w dłoni, którą nabył, bo mu właśnie do placków zabrakło, to to był ten moment, kiedy uprzęże widziały olej. Na szczęście, jadąc już do pracy na wyspę, bo pierwsza wizyta to był taki zwiad na terenie obcego państwa, przywiozłem z Polski olej do skór i nowe, najzwyklejsze szory do prac leśnych, ewentualnie polowych, na początek dla dwóch par. A te czarne próbowałem zmiękczyć no i dopasować. Już po piatym nasączaniu olejem dziwny materiał zaczął się lekko poddawać Smile

Konie dalej idą kłusem, a ja tu niepostrzeżenie, przechodząc przez paszcze nad uprzężami się rozwodzę. Wodze! no właśnie, czyli lejce. Dwa komplety lejców Achenbacha, których to używałem ja i kolega Steffen (Sztefen z niem.) mający prawdziwe, a nie wynikające tylko z tego, że przy koniach ileś lat „robił”, doświadczenie i sporo wiedzy na temat tychże. Pozostałych dwóch pracowników używało tradycyjnego na wyspie sprzętu, czyli takich grubszych sznurków, bez możliwosci regulacji. Lejce Achenbacha umożliwiają, po wychyleniu się w kierunku zadów, krótkotrwałe oddziaływanie tylko na jednego konia. Stosowałem to sporadycznie, bo ani to wygodne, ani bezpieczne. W celu „robienia korektury”, jak określał to Steffen, dopinałem dwa dodatkowe lejce do pacjenta, który uzdrowienia wymagał, a potrzebowały go wszystkie konie. Najmniej zaprzęg mojego niemieckiego, wyżej wymienionego kolegi. Jego konie, jako jedyne wchodziły w zakręty nosami, a nie łopatką.

Uff! Zdążyłem, przed zakrętem (bo przypominam, że porzuciłem zaprzęg razem z „egzaminatorem” w momencie, gdy grubasy zakłusowały), który starałem się pokonać w sposób prawidłowy, zwracając uwagę na ustawienie koni. To nie było łatwe, wyuczone przez lata nawyki powodowały, że konie przed każdym zakrętem robiły zwód jak piłkarz, oczywiście wolniej, zanim zdecydowały się skręcić.Tych nawyków było więcej, utrwaliły się, bo biedne zwierzaki starały się uniknąć szarpania, ciągnięcia, gardłowych krzyków, czy w skrajnych przypadkach dźgania batem pod ogon, bo i takie bezmyślne zachowania się zdarzały.
Natłumaczyłem się, napokazywałem. Mój interlokutor, czy też bardziej słuchacz, albo miał gotową odpowiedź w stylu „że on musi właśnie tak ciągnąć, albo szarpać, bo inaczej to nie idzie”, albo nie mówił nic, tylko oczy robiły mu się coraz większe. A kiedy starałem się mu wytłumaczyć, że koń, że wędzidło, że żelazo w pysk, boli go, że spróbuj sam widelec w twoja dziąsło cisnąć, na pewno pomyślał, że jedzie z wariatem , bo po jaką cholere ma sobie pchać widły w otwór gębowy (niem. Gabel –widelec, ale również widły)
Po tych widłach już nic nie mówił, za to po powrocie do stajni wyraźnie odetchnął i zdobył się na całą przemowę, którą pozwolę sobie przytoczyć w całości: „jak na pierwszy raz to nieźle”, "Wirklich?"(niem.doprawdy, naprawdę) spytałem, dodając w myślach ...głupku.
Cdn.

<t></t>

Jacek Moroz

01-29-2013, 05:03 PM #16

Poczciwe grubasy. Specjalnie nie broniły się przed kontaktem, chociaż na początku, mimo, że płynnie, po prostu „wziąłem je za mordy”. Tu należy dodać, duuuuże mordy, paszcze, pyski w sensie. Skoro jesteśmy przy pyskach, to krótko (może się uda) co w. W, wędzidła o rozmairach od 17,5 do 19,5 cm, chociaż największy, niejaki Piere powinien mieć 20,5, ale taki rozmiar był niedostępny. Wcześniej pracowały z czymś takim (uzdy), w wersji łamanej, albo prostej i skręcanej, było nawet zwykłe, najzwyklejsze wędzidło. Się komuś zapodziało chyba. A wszystkie te cuda, 15,5 i jedno 16,5 cm. Przy jednym tym czymś (wędzidła zaprzęgowe się to fachowo nazywa) zachował się nawet łańcuszek. Zginął jednak bardzo szybko w bliżej nie wyjaśnionych okolicznościach Wink Nowe wyglądały tak, zwykłe „oliwki” powleczone bodajże auriganem. Uprzęże, te czarne, widoczne na zdjęciach, wykonane były ze skóry sztucznego wołu przez mieszkańców jednego ze skośnookich państw, pracujących za przysłowiową miskę ryżu. Były ciężkie i sztywne. Gdy zaprzęg przejeżdżał koło sklepu i wybiegł z niego uszczęśliwiony klient z butelką oleju w dłoni, którą nabył, bo mu właśnie do placków zabrakło, to to był ten moment, kiedy uprzęże widziały olej. Na szczęście, jadąc już do pracy na wyspę, bo pierwsza wizyta to był taki zwiad na terenie obcego państwa, przywiozłem z Polski olej do skór i nowe, najzwyklejsze szory do prac leśnych, ewentualnie polowych, na początek dla dwóch par. A te czarne próbowałem zmiękczyć no i dopasować. Już po piatym nasączaniu olejem dziwny materiał zaczął się lekko poddawać Smile
Konie dalej idą kłusem, a ja tu niepostrzeżenie, przechodząc przez paszcze nad uprzężami się rozwodzę. Wodze! no właśnie, czyli lejce. Dwa komplety lejców Achenbacha, których to używałem ja i kolega Steffen (Sztefen z niem.) mający prawdziwe, a nie wynikające tylko z tego, że przy koniach ileś lat „robił”, doświadczenie i sporo wiedzy na temat tychże. Pozostałych dwóch pracowników używało tradycyjnego na wyspie sprzętu, czyli takich grubszych sznurków, bez możliwosci regulacji. Lejce Achenbacha umożliwiają, po wychyleniu się w kierunku zadów, krótkotrwałe oddziaływanie tylko na jednego konia. Stosowałem to sporadycznie, bo ani to wygodne, ani bezpieczne. W celu „robienia korektury”, jak określał to Steffen, dopinałem dwa dodatkowe lejce do pacjenta, który uzdrowienia wymagał, a potrzebowały go wszystkie konie. Najmniej zaprzęg mojego niemieckiego, wyżej wymienionego kolegi. Jego konie, jako jedyne wchodziły w zakręty nosami, a nie łopatką.

Uff! Zdążyłem, przed zakrętem (bo przypominam, że porzuciłem zaprzęg razem z „egzaminatorem” w momencie, gdy grubasy zakłusowały), który starałem się pokonać w sposób prawidłowy, zwracając uwagę na ustawienie koni. To nie było łatwe, wyuczone przez lata nawyki powodowały, że konie przed każdym zakrętem robiły zwód jak piłkarz, oczywiście wolniej, zanim zdecydowały się skręcić.Tych nawyków było więcej, utrwaliły się, bo biedne zwierzaki starały się uniknąć szarpania, ciągnięcia, gardłowych krzyków, czy w skrajnych przypadkach dźgania batem pod ogon, bo i takie bezmyślne zachowania się zdarzały.
Natłumaczyłem się, napokazywałem. Mój interlokutor, czy też bardziej słuchacz, albo miał gotową odpowiedź w stylu „że on musi właśnie tak ciągnąć, albo szarpać, bo inaczej to nie idzie”, albo nie mówił nic, tylko oczy robiły mu się coraz większe. A kiedy starałem się mu wytłumaczyć, że koń, że wędzidło, że żelazo w pysk, boli go, że spróbuj sam widelec w twoja dziąsło cisnąć, na pewno pomyślał, że jedzie z wariatem , bo po jaką cholere ma sobie pchać widły w otwór gębowy (niem. Gabel –widelec, ale również widły)
Po tych widłach już nic nie mówił, za to po powrocie do stajni wyraźnie odetchnął i zdobył się na całą przemowę, którą pozwolę sobie przytoczyć w całości: „jak na pierwszy raz to nieźle”, "Wirklich?"(niem.doprawdy, naprawdę) spytałem, dodając w myślach ...głupku.
Cdn.

<t></t>